Op vrijdag 14-02-2020 gingen we de omgeving van Ilula (het plaatsje waar IOP gevestigd is) verkennen. Iedere vrijwilliger die nieuw is krijgt een rondleiding van een local. In ons geval was dat Amos. Amos is ook een vrijwilliger bij IOP. Hij verblijft bij IOP omdat hij een van de vrijwilligers is van het CFC-program (communication for a change). Crossend in een tuktuk over zandwegen, door de regen begonnen we onze tour bij de kidscorner van Ilula. Dit is een kleuterschool waar leerlingen voor het eerst te maken krijgen met het onderwijs. Natuurlijk gingen we een kijkje nemen in de twee klaslokalen. Toen we binnenkwamen werd de les meteen stilgelegd. Er werden twee stoelen voor het bord gezet en hier mochten we plaatsnemen. Daar zaten we dan, voor in het klaslokaal, met de ogen van 40 kleuters op ons gericht. Op deze kidscorner zijn ze gewend aan de bezoekjes die wazungu (blanken) maken. De kleuters zijn razend enthousiast en steken allemaal hun vinger op: “teacher, teacher”. De leerkracht kiest een kleuter uit en deze kwam voor ons staan. Wij, nog onwetend wat er ging gebeuren, zaten op de kleine kleuterstoeltjes voor het bord. De kleuter kwam zich aan ons voorstellen, dit gebeurde niet op een normale manier, nee dit deden zij schreeuwend: “MY NAME IS LENA, I AM 4 YEARS OLD, I LIVE IN ILULA, MY FATHER`S NAME IS EDSON AND MY MOTHER`S NAME IS MARIA, WHEN I GROW UP I WANT TO BE A PILOT”. De kleuter stopte met schreeuwen, maar bleef staan. Vervolgens roept de klas een versje en klapt. De kleuter zette haar handen op haar zij en bewoog de heupen heen en weer. Onze lach moesten we inhouden, wat overkomt ons nu weer. Blijkbaar wordt dit gezien als een beloning. De kinderen waren zo trots dat ze zo mooi geschreeuwd hadden (als je dit ook wilt meemaken, bekijk dan vooral de video in het bestand)! Vervolgens werd er een liedje gezongen om ons welkom te heten, waarbij uiteindelijk al de 40 kleuters ons tegelijk een knuffel gaven. Ook hebben we een kijkje genomen in de andere klas. Deze kleuters waren nog jonger, maar het welkomstritueel was hetzelfde. Opvallend was dat ze hier nog geen papier en pen gebruiken. Er wordt geoefend op de tafels met een krijtje.
We sprongen weer in onze tuktuk en vervolgden onze rondleiding naar de IOP-shop. Dit is een winkel die opgericht is door de IOP organisatie om voor inkomen te zorgen waarmee de verschillende fondsen ondersteund kunnen worden met een bijdrage. Wij konden onze watervoorraad bijvullen en er wordt zelfs chocolade verkocht, wat volgens onze gids erg bijzonder is. Ook is er een café waar geluncht kan worden of waar mensen kunnen kijken naar een voetbalwedstrijd. We brachten ook een bezoekje aan de sponsoroffice. Hier kunnen kinderen aangemeld worden die het erg zwaar hebben en zelf niet voor hun school kunnen betalen. Op het bureau lag een stapel met formulieren van kinderen uit de omgeving. Deze stapel houdt in dat er nog erg veel kinderen zijn waarvan de ouders niet kunnen betalen voor het onderwijs van dit kind. Er zijn dus nog erg veel kinderen die niet naar school kunnen. Na dit interessante bezoek gingen we naar de place to be: ‘Sunflower primary school’. Dit is de school waar wij de komende maanden les gaan geven. Onderweg in onze tuktuk haalden we nog eens 3 anderen op en zaten we met 7 personen opgevouwen in de tuktuk, onderweg naar de Sunflower school. Hier ontmoeten we de ‘headteacher’ ook wel de directrice. Zij stelde ons voor aan het team en verwelkomde ons. Met een leerkracht gingen we iedere ‘class’ af en introduceerden we onszelf. Later zullen we jullie meer vertellen over deze school. Vanuit de Sunflower primary school wandelden we verder de berg op en hier kwamen we terecht bij de Lincoln hill highschool. Dit is een soort middelbare school. Hier gingen we kort in gesprek met de directeur. Omdat de leerlingen vanuit ver moeten komen wonen zij op school in een grote slaapzaal. Na dit korte bezoek rolden we weer van de berg naar beneneden en kwamen we uit bij ´Sollerud kindergarden´. Dit is een privé kinderdagverblijf. Dat houdt in dat hier de ouders meer geld moeten betalen om hun kind hier naar school te laten gaan. De eisen die de school stelt aan de kleuters zijn bizar. Zo moeten zij om naar de basisschool (primary school) te mogen, kunnen tellen tot 150 en krijgen zij schrijfles. Het is niet voor niets dat de helft van de kinderen slapend op de grond lag toen wij op bezoek kwamen. Als je denkt dat dit het wel was, dan zit je fout. Ook krijgen de kleuters iedere dag huiswerk mee naar huis. Dit zijn dan bladzijdes die zij helemaal vol moeten schrijven met bijvoorbeeld de letter a. Vanaf jongs af aan wordt er dus al erg veel van het kind verwacht. We eindigden onze tour bij de ‘Holland house of books’. Dit is een soort bibliotheek die gesponsord is door Nederlanders. Hier kunnen locals boeken lezen of lenen. Het is een mooi gebouw, maar het wordt niet veel gebruikt. Na een poosje moesten we toch ook echt even kort naar het naaiatelier en de werkplaats. Hier kon je stoffen leveren waarvan zij dan kleding kunnen maken, de eerste bestelling is al gemaakt. Na een lange dag vol indrukken vonden we het wel mooi geweest. Er zijn nog veel plekken die we niet gezien hebben, er is dus nog genoeg te ontdekken.
1 Comment
|
Author-Thomas-
|